Lieve vriend Leo, Tim en Silke, Thomas, Sophie, Rémy en Romain, Op zich is ouder worden niet erg, het gaat geleidelijk, dag na dag, maar dat je ouder wordend, zo dikwijls afscheid moet nemen is er wel eens te veel aan. En nu weer, het bericht van Hilde's ziek zijn, de klinieken, het weg en weer vervoer en uiteindelijk het definitieve afscheid, het heeft ons zeer aangegrepen. En dan komt daar nu nog de afstand bij, wij hier en jullie ginder en niet de mogelijkheid om langs te lopen, op bezoek te komen, troost te vinden bij mekaar.... het voelde en voelt lastig en zwaar. Dat we Hilde niet meer zullen ontmoeten maakt de Ardèche, hoe mooi ook, een beetje leger. Een vakantie zal nooit meer hetzelfde zijn. Herinneringen hebben we wel, en veel, gelukkig, want daar zullen we het moeten mee doen. Bezige mama Hilde met haar panners in de Knotwilg, terecht fiere Hilde op de telkens weer verrassende premièrs van Pan, feestende Hilde in Assebroek, Hilde met boek in onze tuin, in de Ardennen bij Leo en Carine, Hilde in Largentière, gelukkig en tevreden, genietend van zon, de natuur en uiteraard haar kleinzonen.... Lieve vrienden, wij waren er bij willen zijn bij het afscheid in stilte. Het klonk ons zo juist en passend bij de Hilde die we gekend hebben. We denken heel veel aan jullie allemaal en wensen jullie allen de sterkte toe die nodig is om het verlies van partner, mama en oma te dragen. Hou jullie goed, we zien mekaar in de toekomst zeker terug en dan kunnen we samen herinneringen ophalen. Doorheen het verdriet zijn wij zeer gelukkig dat we deze fantastische madame gekend hebben. Mong en Magda

Zoeteke, Van de opgang der zon tot haar ondergang, in het licht der maan en onder het gefonkel der sterren, zal ik immer zeggen dat ik je lief heb. Je liefhebbende man, LEO

Sta niet te wenen aan mijn graf. Ik ben er niet, ik slaap daar niet. Ik ben de wind die in de bomen waait. Ik ben de glittering van de diamanten in de sneeuw. Ik ben het zonlicht op het rijpe graan. Ik ben de zachte herfstregen. Als je wakker wordt in de kalmte van de ochtend, ben ik de vlucht van stille vogels die cirkelen in de lucht. Ik ben de ster die straalt in de nacht. Blijf niet huilen aan mijn graf. Ik ben er niet, want ik ben niet gestorven.

Woorden zijn maar woorden, en geven soms niet altijd weer wat we juist bedoelen maar deze woorden proberen duidelijk te maken dat er mensen zijn die oprecht meeleven. Heel veel sterkte. Jamie, Bert, Nand en Aster xxx

Tante Hilde,mijn enigste westerse tante pour l'éternité.. Waar ik echt thuis was. Je hebt me samen met Leo het echte leven getoond. Ik had er graag bij geweest,maar het is me niet gelukt. Genoeg bedanken kan ik niet.Pour toujours avec nous.

Je ogen spraken krachtig Je handen gaven rust Je woorden waren eerlijk Je hart vol levenslust Ook sterke mensen gaan door naar een nieuw bestaan Bedankt Hilde voor de mooie momenten. Bedankt Hilde dat we samen een stuk van je pad mochten bewandelen.

La sœur de ma grand mère que je n'ai pas connu, une pensé pour toi, repose en paix. Toutes mes condoléances à la famille.

Een mooi mens verliezen maakt verdrietig en doet pijn. Haar herinnering dragen we dierbaar in ons hart. We hopen dat onze woorden een steun kunnen zijn. Ze nemen geen verdriet weg maar misschien verzachten ze. Een hele warme knuffel voor jullie in deze moeilijke periode. Ver weg maar toch dichtbij. On t’embrasse très fort. Inge & Jacques Annelies

Bedankt om ons zo’n toffe Pan momenten te geven. Toch een heel belangrijk deel van mijn leven geweest! Bedankt ons onszelf te mogen zijn, of zelfs de uitvergroting van onszelf te mogen zijn. Ik vond het ook altijd zo mooi om te zien dat de Panners die moeilijkheden hadden, eerst naar jullie kwamen! Zo warm en Aerts waren jullie ❤️ Dankjewel

Godverdomme Hilde, Wat een verlies. De stille kracht. Mijn leven had er anders uitgezien mocht ik jou (jullie) niet op mijn pad zijn tegengekomen. Ik denk nog vaak met weemoed aan die tijd waarin wij als jongmens een warm en gespreid bed vonden om jongmens te zijn. Merci Hilde!! Merci aan mijn theatermoeder. Ik herinner me nog dat Leo ooit zei: "Als je ooit in de Bourla speel, denk dan eens aan ons". Dat heb ik gedaan. En nog vele malen daarna, telkens als ik ergens in de coulissen sta en die spanning voel, die sfeer, die goesting om te spelen, dat beestje dat u bekruipt en u toneel doet maken... Dat hebben jullie mij gegeven. Merci voor dat beestje. Merci. Merci. Merci.